Kosmonautyka.pl > Magellan

Magellan

Sonda Magellan została stworzona przez amerykańską agencję kosmiczną NASA. Została nazwana na cześć portugalskiego podróżnika Ferdynanda Magellana, który zorganizował wyprawę dookoła świata.

Magellan był pierwszą sondą kosmiczną wyniesioną przez wahadłowiec (grafika: NASA)

Wyniesiona została w kosmos 4 maja 1989 roku na pokładzie wahadłowca Atlantis (misja STS-30).

Po uwolnieniu z ładowni wahadłowca na trajektorię międzyplanetarną skierowana została przez dodatkowy człon napędowy na paliwo stałe Inertial Upper Stage.

Na orbitę Wenus sonda weszła 10 sierpnia 1990 roku. Po osiągnięciu orbity planety sonda, zatem już jako orbiter (sztuczny satelita planety), wykonywała radarowe mapy całej Wenus. Wysokości obiektów na powierzchni ustalane były za pomocą altimetru radarowego.

Animowana powierzchnia Wenus na podstawie obrazowania radarowego Magellana

Zastosowanie radaru z syntetyczną aperturą (SAR) pozwoliło na wykonanie map powierzchni Wenus niewidocznej z powodu dużego stałego zachmurzenia Wenus.

Trwało to od 1990 do 1992 roku. Sonda zmapowała 99% powierzchni Wenus z rozdzielczością dziesięciokrotnie wyższą niż wcześniejsze rosyjskie sondy Wenera 15 i 16. Pozyskane mapy uchodzą obecnie za standard kartograficzny Wenus.

Dzięki pomiarom Magellana powstała także mapa pola grawitacyjnego Wenus.

W 1993 roku Magellan wykonywał tzw. aerohamowanie, czyli redukcję prędkości poprzez wykorzystanie oporu atmosferycznego wysokich partii atmosfery planety. Dzięki temu możliwe było ustalenie ich gęstości oraz składu.

W 1994 roku Magellan obniżył orbitę i spłonął w atmosferze Wenus kończąc swoją misję. W sumie wykonał 15 tys. obiegów wokół Wenus.

Krótki dokument NASA o sondzie Magellan z lat 90. XX wieku

Budowa

Schemat budowy sondy Magellan

Całkowita wysokość sondy wynosiła 6,4 m. Kadłub sondy miał długość 4,6 m. Na jego końcu umieszczona została antena paraboliczna wysokiego zysku o średnicy 3,7 m służąca do komunikacji z Ziemią oraz jako antena radaru.

Zasilanie zapewniały 2 kwadratowe panele słoneczne dostarczające 1 200 W mocy. Po rozłożeniu miały one rozpiętość 9,2 m. Energia gromadzona była w akumulatorach niklowo-kadmowych o pojemności 30 Ah każdy.

Wraz z członem napędowym i paliwem Magellan ważył podczas startu 3 460 kilogramów. Sama sonda bez paliwa ważyła 1035 kg.

Stabilizacja w 3 osiach zapewniana była przez 3 koła reakcyjne.

Wsparcie

Na bieżąco. Za darmo. Codzienne. Wesprzyj rozwój portalu Kosmonautyka.pl!

Strona ta wykorzystuje mechanizm plików cookies. Dalsze korzystanie z niej, bez zmiany ustawień przeglądarki oznacza, że użytkownik akceptuje ich stosowanie (polityka prywatności i cookies).